Het verhaal - Deel 2
De Amerikaanse para's hebben bijna alle bruggen nu in handen, behalve de verkeersbrug bij Nijmegen, en hebben contact gemaakt met de
voorste eenheden van het grondoffensief. Dit is goed voor het moreel, ze hebben nu de steun van de zwaardere wapens.
Maar ze kunnen hun aandacht niet laten verslappen ondanks deze extra steun, de Duitsers blijven felle aanvallen uitvoeren.
In tegenstelling tot hun Amerikaanse collega's moeten de Britse parachutisten (Red Devil's) rondom Arnhem het nog wat langer zonder de steun
van de grondtroepen doen, zij bevinden zich in de meest vooruitgeschoven positie achter de Duite linie's. En door een samenloop van verschillende factoren moet de totale
Britse divisie en Poolse brigade in 3 dagen worden overgevlogen!
Maar veel erger is het feit dat de Britten de belangrijke verkeersbrug bij Arnhem nog niet volledig hebben weten te bezetten.
Ze hebben slechts één deel van de brug in handen; de Noordelijke zijde, en dit slechts met een totaal ontoereikend
aantal manschappen van diverse eenheden van de divisie. Andere delen van de divisie proberen uit alle macht de belegerde mannen
bij de brug te bereiken, maar stranden steeds weer op (te) zware Duitse weerstand, uiteindelijk zullen zij het moeten opgeven.
Desondanks hoopt de kleine strijdmacht bij de brug op het, op tijd aankomen van de grondtroepen zodat een gezamelijke aanval vanuit het Zuiden en Noorden
de brug alsnog in Geallieerde handen zal doen vallen.
De Amerikaanse para's in het Zuidelijke deel van de corridor, begrijpen de situatie waarin hun Britse collega's verkeren en met de
hulp van tanks van de grondtroepen, zetten zij een alles of niets aanval in om de Waalbrug bij Njimegen in handen te krijgen.
Van twee kanten zullen ze de brug aanvallen, dit vereist dus dat ze de rivier de Waal met bootjes over gaan steken!
Helaas moeten deze boten uit de achterste gelederen van het XXX-Corps komen.
Deze moeten zich een weg banen langs een enorme colonne voertuigen, via een smalle weg, hierdoor moet men het tijdstip van de aanval een paar keer verzetten.
En zo zal de aanval ipv in het donker, bij licht plaatsvinden, jammer maar helaas, de jongens bij Arnhem kunnen niet veel langer standhouden.
En na een felle meedogenloze, aanval waarbij aan beide zijde veel slachtoffers vallen, slagen de para's in hun opzet.
De laatste hindernis in de corridor naar Arnhem is genomen, en vele uren achter op schema rollen dan eindelijke tanks van het Dertigste
legerkorps over deze zo belangrijke verkeersbrug bij Nijmegen.
Alles wat de dodelijk vermoeide para's nu verwachten is, dat de tanks als een razende optrekken naar Arnhem om hun collega
parachutisten daar zo snel mogelijk te ontzetten uit hun benarde positie....maar de Britten blijven in en om Nijmegen zitten.
De tankcommandanten hebben hun orders om te wachten op o.a. de infanterie.
Onbegrijpelijk vinden de 'yanks' dit, ze begrijpen gewoon niet waarom de tankeenheden niet rechtstreeks doorstoten naar Arnhem.
Hebben ze dan een gewaagde aanval uitgevoerd, met veel doden en gewonden als gevolg, voor niks?
"De Britten vechten soms teveel volgens het boekje" zeggen de Amerikanen, generaal Patton had meteen de situatie benut menen ze maar generaal
Montgomery is een behoudener commandant. De Britten willen wel, echter ze hebben problemen waar de Amerikaanse para's geen weet van hebben.
Een probleem dat men tegenkomt is dat het terrein totaal ongeschikt is voor operatie's met tanks. Het is wachten op de eigen infanterie.
Er zijn zelfs enkele Amerikaanse ondercommandanten die op eigen houtje naar Arnhem willen doorstoten, maar zien dan ook in dat zoiets niet gaat.
Met een gebrek aan mensen en voorraden zou dit ernstige problemen geven in hun deel van de corridor, aangezien het nog steeds niet veilig is omdat de Duitsers,
nog steeds druk uitoefenen op de Amerikaanse positie's. En omdat men dus geen mogelijkheid heeft/ziet om voor donker nog naar Arnhem door te stoten besluit
men om bij Nijmegen de nacht door te komen, ondanks dat de Britse para's bijna in Arnhem aan hun vingernagels hangen....
Op het moment dat in het verder opgelegen Nijmegen bovenstaande cruciale beslissing wordt genomen, is het doek echter al voor de
klein strijdmacht rond de brug gevallen. Verstoken van munitie, medicijnen, manschappen en andere noodzakelijke voorraden hebben
de laatste strijdbare mannen hun posities verlaten. Ze proberen naar eigen linie's te komen buiten de stad.
Alle pogingen om de mannen bij de brug te bereiken werden keer op keer gestuit door sterke Duitse tegenaanvallen om te voorkomen
dat de gehele divisie zich dood loopt tegen die muur, neemt men de beslissing om de aanvallen te stoppen en terug te vallen op
een verdedigingslinie buiten Arnhem. Tevens raakte de divisie zo verzwakt dat nieuwe aanvallen niet meer mogelijk waren.
Er wordt besloten terug te vallen in en om Oosterbeek dat nog redelijk in stevige handen is.
Men wil een nieuwe lijn(perimeter)bezetten om beter stand te kunnen houden en zo een bruggehoofd op de Noordelijke oever te,
kunnen vormen. Hierdoor zou voor de eenheden van het Dertigste legerkorps een redelijk veilige oversteekplaats gevormd worden.
Voorop gesteld dat die eenheden optijd arriveren in dat gebied voordat de Britse divisie onder de voet wordt gelopen door de
steeds sterker wordende Duitse aanvallen. Maar de perimeter wordt helaas niet bezet door een voltallige divisie zelfs niet door
complete eenheden hiervan. Het zijn slechts restanten van eenheden die de verdediging op zich nemen, eigenlijk heeft de divisie
al opgehouden te bestaan. Veel mannen zijn gewond, vermist of gedood, het zijn kleine groepen mannen die met de moed der wanhoop
proberen stand te houden tegen een enorme overmacht.
Het enige dat hen nu nog kan redden is de aankomst van de laatste 'lift' die van de Polen, of het verschijnen van de tanks van het
Tweede Britse leger op de Zuidelijke oever.
Maar de aankomst van de Poolse brigade zou geen verlichting brengen in de situatie, na de landing in de omgeving van Driel blijkt dat de Polen ook een veer
hebben moeten laten ten aanzien van hun gevechtskracht.
Ook het feit dat de Polen, vanwege het weer in Engeland, later zijn overgevlogen speelt een rol. Was het mogelijk geweest om ze eerder naar de Britse sector
over te brengen dan was de situatie MISSCHIEN anders geweest.
Zij krijgen ook te maken met felle Duitse aanvallen, en ondanks dat moet toch worden geprobeerd om de troepen bij Oosterbeek te
versterken. En met de hulp van enkele aanwezige eenheden (lichte verkenners) van het Dertigste korps worden verschillende pogingen ondernomen om troepen en
voorraden binnen de Oosterbeekse stellingen te krijgen.
Maar die moeten ook gestaakt worden door de felle Duitse aanvallen, slecht een hele kleine groep Polen bereikt de Britse stellingen.
Nu na aankomst van de Polen en het bereiken van de Zuidelijke oever door enkele eenheden van "XXX-corps" het niet mogelijk lijkt de para's te ontzetten
vindt er overleg plaats tussen verschillende commandanten.
En ze komen tot de conclusie dat het beter is om de mannen die zich nog in de perimeter bevinden terug te halen.
En zo op 26 September worden de restanten van de eens zo trotse divisie eindelijk teruggehaald.
Ondanks alle inspanningen van de Amerikaanse en Britse para's en de grondtroepen komt aan dit "avontuur" een droevig einde.
De meeste historici zijn het met elkaar eens, dat gedurende de eerste 24uur van D-Day de verliezen tussen de 10.000 en 12.000 man bedroeg.
Gedurende de negen dagen Market Garden bedroeg dit aantal, van de gecombineerde verliezen(luchtlandings- en grondtroepen), aan doden, gewonden en vermisten
meer dan 17.000 manschappen.
